Al jong wist Karin dat zij de zorg in wilde. In 1997 begon zij haar opleiding tot verpleegkundige, waarbij zij ook stage liep in het UMC Utrecht. Ze wist meteen, dit is wat ik wil gaan doen. Karin startte in 2001 in het UMC Utrecht als verpleegkundige en is niet meer weggegaan. De acute patiënt was iets wat Karin altijd al trok. Juist dan gaat haar ‘verpleegkundige hoofd aan’  zoals Karin dat mooi zegt. De keuze om in 2003 als IC-verpleegkundige aan de slag te gaan was snel gemaakt. Sinds 2018 is Karin ook opleider binnen het acute cluster binnen de UMC Academie, reanimatiecoördinator en lid van de reanimatiecommissie in ons huis.

De passie die Karin voor ons beroep en haar doelgroep heeft, springt er tijdens het interview vanaf. Karin vertelt: “Ik krijg echt energie om voor onze patiënt te gaan staan. Om dingen op te pakken, zien waar dingen in de patiëntenzorg beter en anders kunnen, dingen opbouwen maar zeker ook om mensen te inspireren en te enthousiasmeren. Het is zo mooi om mee te kunnen denken en te bouwen aan onze zorg. We hebben hier echt een stem en plek in.
Het is geweldig om ergens aan mee te werken en dan het resultaat ervan te mogen zien. Dat maakt ook dat je trots wordt op wat je doet, op het mooie vak dat we als verpleegkundigen hebben. Tijdens mijn werkzaamheden als IC-verpleegkundige in de afgelopen jaren, is mijn grote interesse in acute patiënten en patiënten met een circulatiestilstand ontstaan. Het overdragen van kennis hierover werd ook een passie. Ik ben onderdeel geweest van de ACLS-werkgroep op de IC. We trainden de collega’s (artsen en verpleegkundigen) in acute situaties en reanimaties. Tot op de dag van vandaag is dit een gewaardeerde training die zorgt voor rust, duidelijkheid en hoge kwaliteit tijdens deze situaties op de ic. Naast mijn werkzaamheden op de IC wilde ik mij ook graag UMC-breed gaan inzetten.
Als reanimatiecoördinator wil ik graag vernieuwingen brengen, UMC-breed de kwaliteit verhogen en een rolmodel zijn om de vernieuwingen rondom reanimatiebeleid en -onderwijs te bewerkstelligen.”
Tijdens mijn huidige baan als opleider probeer ik de professionals i.o. te inspireren en enthousiasmeren. Ik geef hen les in klinisch redeneren en Evidence Based Practice. “Wat kan ik als gespecialiseerd verpleegkundige voor de patiënt betekenen, welke zorg kan ik op welk moment bieden en waarom maak ik deze keuze?

In de loop van de jaren ben ik geïnspireerd geweest door verschillende ’Florence Nightingales’. Verpleegkundigen die met passie hun vak uitoefenen, tomeloze energie tonen, hard werken en toch vaak met liefde en een vriendelijke lach hun patiënten verzorgen.
De laatste jaren heb ik vele leuke en goede gesprekken met Marieke Schuurmans, directeur Professionalisering zorgprofessionals. We praten over de issues die de zorg ingewikkeld maar ook uitdagend maken. Door het thuiswerken zijn onze gesprekken minder geworden. Ik kijk ernaar uit om weer bij elkaar naar binnen te lopen, een kop koffie te drinken en elkaar te inspireren. Het voelde fijn en voldaan om steun te kunnen zijn voor een patiënt om een cruciaal moment in zijn leven; een kracht te kunnen zijn op een moment dat de patiënt een lastige keuze moest maken. De verlengde arm van de patiënt; op het moment dat hij/zij daar zelf niet toe in staat is.

“Verpleegkundigen zijn van cruciaal belang voor het leveren van kwalitatief hoogstaande zorg. Zeker in deze tijd waarin de zorg steeds complexer wordt. De zorg is in de afgelopen jaren veranderd; het is van groot belang dat de verpleegkundige daarin meegroeit.
Verpleegkundig leiderschap betekent voor mij verpleegkundigen enthousiasmeren om kritisch naar de zorg die zij geven te (blijven) kijken en iedere keer te bedenken of deze zorg, op deze plek, door deze deskundigen het beste is voor de patiënt, voor zichzelf en voor de organisatie. Verpleegkundigen spelen een belangrijke rol om de uitdagingen in de gezondheidszorg het hoofd te bieden en tegelijkertijd veilige, hoogwaardige en efficiënte gezondheidszorg te waarborgen. Door het tonen van leiderschap pakken zij een positie die invloed heeft op de patiëntgerichtheid, effectiviteit en veiligheid van zorg.
Verpleegkundig leiderschap richt zich op het inzetten van wetenschappelijk bewezen vakkennis en het tonen van voorbeeldgedrag in zijn/haar eigen vakgebied, vooral bij complexe(re) zorg. Meer verantwoordelijkheid en autonomie bij verpleegkundigen leggen, zorgt voor meer motivatie, betrokkenheid en meer werkplezier. Het meedenken om de zorg beter te maken, geeft je als verpleegkundige een trots gevoel!”

“Er is een patiënt die ik mij nog heel goed kan herinneren. Ik begon mijn avonddienst. Ik werd als SIT-verpleegkundige gebeld door de afdeling hematologie. Toen ik bij de patiënt aan kwam zag ik een meneer die heel hard aan het werk was. Hij was heel erg benauwd. Ik keek hem in zijn ogen en vertelde dat ik van de IC kwam. Ik zag van alles in zijn ogen: angst, onmacht, vermoeidheid, maar ook opluchting en veel strijdkracht. Ik bracht meneer in een comfortabele positie, gaf hem een masker met zuurstof en ging met hem het gesprek aan. Aangezien deze patiënt al een heel traject achter de rug had tijdens zijn ziek-zijn, had hij al veel nagedacht over wat hij wel en waarschijnlijk niet zou willen tijdens zijn ziekenhuisopname. Het moment waar hij al een tijd zo angstig voor was, was aangekomen. Meneer had waarschijnlijk een longontsteking en wellicht zou beademing onderdeel van de behandeling kunnen zijn. Meneer had al veel gelezen over beademing en was hier heel angstig voor. Hij wilde van mij en de arts informatie; Wat moet ik doen, waar word ik beter van? We vertelden hem de verschillende behandelopties. We namen de tijd voor alle vragen en angsten die hij had en ondersteunden hem in zijn behoeften. Meneer kon met de informatie die hij had, de behandeling kiezen die hij wilde. We ondersteunden hem in zijn autonomie waardoor hij een keuze kon maken. Meneer is uiteindelijk meegegaan naar de IC, geïntubeerd en na een week hersteld van zijn longontsteking. Het voelde fijn en voldaan om tot steun te kunnen zijn voor een patiënt bij een cruciaal moment in zijn leven; een kracht te kunnen zijn op een moment dat de patiënt een lastige keuze moest maken. De verlengde arm van de patiënt; op het moment dat hij/zij daar zelf niet toe in staat is.